مادر...

مانده‏ ام که چه بنویسم؟! مانده ‏ام که در تعریف این کلمه پاک، چه بنویسم! چگونه با این زبان اَلکن، با این صدای لرزان و پیراهنِ تنگ کلمات، همه احساس ناگفتنی‏ ام را به رخ دیگران بکشم؟
خیال کنم هر کس جای من بود، همین حال را، میانِ تراکم احساسش پیدا می‏کرد.
شاید بهتر باشد به گذشته ذهنم سفر کنم! شاید بهتر باشد سراغ گنجه کودکی‏ ام بروم؛ همان‏جا که بوی لباس نوی عید می‏داد؛ همان‏جا که هر لباسی، پر از پروانه بنفش و آبی بود.
شاید بهتر باشد همه ادعایم را گوشه باغچه خانه قدیمی،  خاک کنم تا سبک شوم. باید از یاد ببرم چقدر کتاب ورق زده‏ ام.
شاید بهتر باشد نام و القابم را از یاد ببرم؛ حتماً این‏طور، بی ‏پیرایه می‏توانم قدم بزنم و فکر کنم. من باید برگردم به آن حیاط خلوتی که فقط من و او بودیم و هیچ. آری باید به کودکی‏ ام برگردم......

 مادرم! کوله ‏بار دردهای بشریت، بر دوش توست که سنگینی می‏کند. تو، یادْبودِ خاطره‏هایی برای امروز و یادداشتِ آرزوهایی برای فردا.
دل نگرانی‏ ات را هیچ‏گاه زمین نگذاشته‏ ای. با بدرقه هر صبح، با سفره هر ظهر، با انتظار هر شب، چشم‏های نگرانت، خیره مانده است. هیچ سایه‏ ای نمی‏تواند جای نوازش‏های تو را بگیرد....

برق چشم‏هایت، مرا یاد آسمان می‏اندازد؛ آسمان، با تمام ابرهایش.
از اینکه تا دلم می‏گیرد، باران نم‏ نم نگاه تو، غم‏هایم را کنار می‏زند، برق نگاهت، آرام از روزنه‏ ها می‏گذرد و جایی میان قلبم می‏نشیند.
جنسش از ماه است یا آفتاب؛ نمی‏دانم! اما هرچه هست، آنقدر آرام می‏تابد که چشمم را نزند...

دست‏هایت، برای نوازش، همیشه گرم بوده است و آغوشت، همیشه برایم باز.
چشم‏هایت، برایم گاه خندیده است و گاهی گریسته، اما همیشه سرشار از رضایت بود.
نگاهت، چه بسیار بدرقه راهم بوده است.
مرا پروراندی و با دست‏های خودت، در هوای زندگی، پروازم دادی...
دست‏هایت همیشه تکیه‏ گاه من بوده است.
لبخندت را همیشه برایم حفظ کرده‏ ای؛ اگرچه دلت مملو از بغض‏ها و رنج‏ها است.
آخر تو مادری!

مادر! دست‏ها برای از تو نوشتن می‏لرزند، کلمه‏ ها می‏مانند برای از تو سروردن و
قلب تو، وسیع‏تر از حجم تمام دردها و رنج‏هاست؛ بلندتر از طول تمام غصه‏ ها و شادی‏ها.
قلب تو، دنیا را در خودش جای می‏دهد و تکه‏ ای است از بهشت که بوی پر جبرییل می‏دهد.
 

 خانه ما، تنها با وجود توست که بهشت است؛ بی‏ تو بوی جهنم می‏دهد....................